Jak poinformował sanepid na obszarach w pobliżu kąpielisk i miejsc wypoczynku na otwartej przestrzeni odnotowano pojawienie się barszczu Sosnowskiego.
Roślina ta stanowić może zagrożenie dla zdrowia ludzi, ponieważ zawarta w niej substancja powoduje m. in. zapalenie skóry i spojówek, bolesne pęcherze i trudno gojące się rany. Osoby, które zauważą te osiągające nawet 2 metry wysokości rośliny, nie powinny ich dotykać.
Co to za roślina?
Barszcz Sosnowskiego jest rośliną dwuletnią należącą do rodziny baldaszkowatych (selerowatych). W pierwszym roku wytwarza rozetę, a w drugim wyrastają pędy nasienne i po wydaniu nasion (owoców) roślina zamiera. Niekiedy jednak z niektórych rozet nie wyrastają pędy i wówczas rośliny owocują później niż w drugim roku wegetacji, stając się roślinami wieloletnimi. W naturalnych siedliskach roślina osiąga wysokość do 1,5 m. W Polsce warunki rozwoju dla barszczu Sosnowskiego są wyjątkowo korzystne, dlatego niektóre rośliny dorastają nawet do 3,5 m wysokości. Młode rośliny barszczu Sosnowskiego są bardzo podobne do siewek barszczu zwyczajnego. Liścienie są wydłużone, pierwsze liście początkowo są okrągławe, a w miarę wzrostu stają się trójkątne. Do końca wegetacji jesiennej tworzą rozetę o liściach osiągających od 15 do 35 cm wysokości. Z tej rozety, pod koniec maja lub na początku czerwca, zaczyna wybijać łodyga. Liście wyrastające z rozety są bardzo duże i osiągają niekiedy od 150 do 200 cm długości. Łodyga oraz wszystkie liście na dolnej stronie są delikatnie pokryte włoskami. Korzeń kształtu palowego, w górnej części dość silnie rozgałęziony, wrasta nawet do 200 cm głęboko w ziemię, jednak jego największa masa znajduje się w warstwie do głębokości około 30 cm. Kwiatostany tworzą baldachy złożone z baldaszków. Największy baldach jest położony centralnie i posiada średnicę od 30 do 70 cm.
Gdzie występuje
Roślina pochodzi z Kaukazu. Do Polski został sprowadzony na początku lat 50. do prac badawczych. Ze względu na dużą masę jaką wytwarza sądzono, że pomoże on rozwiązać problemy paszowe rolnictwa jako roślina pastewna. Szybko okazało się jednak, że wartość paszowa barszczu Sosnowskiego jest znacznie mniejsza niż się spodziewano, w efekcie czego zaniechano jego uprawy. Niestety roślina wymknęła się spod kontroli, przedostając się z pól uprawnych do siedlisk naturalnych, gdzie znalazł doskonałe warunki do wzrostu i rozwoju, i tym samym bardzo szybko się rozpowszechnił. Obecnie jego występowanie jest notowane na terenie całego kraju. Początkowo barszcz Sosnowskiego pojawiał się w siedliskach ruderalnych, do których należą przydroża, szlaki turystyczne i nieużytki. Następnie zaczął występować na odłogach, a obecnie staje się bardzo kłopotliwy w leśnictwie, a niekiedy nawet na polach uprawnych. Najczęściej występuje on na terenach wilgotnych, w pobliżu cieków wodnych, kanałów i rowów.
Barszcz Sosnowskiego powoduje liczne uszkodzenia
Barszcz Sosnowskiego jest rośliną silnie zachwaszczającą teren, a dodatkowo włoski na liściach i łodygach wydzielają substancję parzącą. Roztarte liście lub łodyga mają charakterystyczny zapach kumaryny. Parzące działanie tego związku nasila się podczas słonecznej pogody i wysokiej temperatury oraz dużej wilgotności powietrza. Kontakt z tymi roślinami powoduje zapalenie skóry, powstawanie pęcherzy, nie gojące się rany i długo nie zanikające blizny oraz zapalenie spojówek. Działanie to jest szczególnie niebezpieczne dla alergików i dzieci. Ta negatywna cecha barszczu Sosnowskiego spowodowała konieczność intensywnego zwalczania tego chwastu. Obecnie najskuteczniejsze jest niszczenie mechaniczne (w rękawicach przy użyciu specjalnego sprzętu) roślin jednorocznych, gdyż najłatwiej jest rozpoznać ten gatunek po silnych, dorodnych rozetach. Oprócz koszenia stosuje się metodę chemiczną. Przy czym do zwalczania barszczu Sosnowskiego zalecany jest tylko jeden herbicyd Perzocyd 280 SL, zawierający w składzie glifosat. Selektywnie, na młode rośliny działa też Roundup 360 SL i inne preparaty, również oparte na glifosacie, które zalecane są w dawkach 4,5 do 8 l/ha.
W związku z pojawieniem się barszczu Sosnowskiego sanepid zaleca szczególną ostrożność podczas spacerów i wycieczek w plener, a w przypadku zauważenia tejże rośliny prosi o niezwłoczne powiadomienie o tym fakcie służb gminnych.
Źródło: GIS
Co to za roślina?
Barszcz Sosnowskiego jest rośliną dwuletnią należącą do rodziny baldaszkowatych (selerowatych). W pierwszym roku wytwarza rozetę, a w drugim wyrastają pędy nasienne i po wydaniu nasion (owoców) roślina zamiera. Niekiedy jednak z niektórych rozet nie wyrastają pędy i wówczas rośliny owocują później niż w drugim roku wegetacji, stając się roślinami wieloletnimi. W naturalnych siedliskach roślina osiąga wysokość do 1,5 m. W Polsce warunki rozwoju dla barszczu Sosnowskiego są wyjątkowo korzystne, dlatego niektóre rośliny dorastają nawet do 3,5 m wysokości. Młode rośliny barszczu Sosnowskiego są bardzo podobne do siewek barszczu zwyczajnego. Liścienie są wydłużone, pierwsze liście początkowo są okrągławe, a w miarę wzrostu stają się trójkątne. Do końca wegetacji jesiennej tworzą rozetę o liściach osiągających od 15 do 35 cm wysokości. Z tej rozety, pod koniec maja lub na początku czerwca, zaczyna wybijać łodyga. Liście wyrastające z rozety są bardzo duże i osiągają niekiedy od 150 do 200 cm długości. Łodyga oraz wszystkie liście na dolnej stronie są delikatnie pokryte włoskami. Korzeń kształtu palowego, w górnej części dość silnie rozgałęziony, wrasta nawet do 200 cm głęboko w ziemię, jednak jego największa masa znajduje się w warstwie do głębokości około 30 cm. Kwiatostany tworzą baldachy złożone z baldaszków. Największy baldach jest położony centralnie i posiada średnicę od 30 do 70 cm.
Gdzie występuje
Roślina pochodzi z Kaukazu. Do Polski został sprowadzony na początku lat 50. do prac badawczych. Ze względu na dużą masę jaką wytwarza sądzono, że pomoże on rozwiązać problemy paszowe rolnictwa jako roślina pastewna. Szybko okazało się jednak, że wartość paszowa barszczu Sosnowskiego jest znacznie mniejsza niż się spodziewano, w efekcie czego zaniechano jego uprawy. Niestety roślina wymknęła się spod kontroli, przedostając się z pól uprawnych do siedlisk naturalnych, gdzie znalazł doskonałe warunki do wzrostu i rozwoju, i tym samym bardzo szybko się rozpowszechnił. Obecnie jego występowanie jest notowane na terenie całego kraju. Początkowo barszcz Sosnowskiego pojawiał się w siedliskach ruderalnych, do których należą przydroża, szlaki turystyczne i nieużytki. Następnie zaczął występować na odłogach, a obecnie staje się bardzo kłopotliwy w leśnictwie, a niekiedy nawet na polach uprawnych. Najczęściej występuje on na terenach wilgotnych, w pobliżu cieków wodnych, kanałów i rowów.
Barszcz Sosnowskiego powoduje liczne uszkodzenia
Barszcz Sosnowskiego jest rośliną silnie zachwaszczającą teren, a dodatkowo włoski na liściach i łodygach wydzielają substancję parzącą. Roztarte liście lub łodyga mają charakterystyczny zapach kumaryny. Parzące działanie tego związku nasila się podczas słonecznej pogody i wysokiej temperatury oraz dużej wilgotności powietrza. Kontakt z tymi roślinami powoduje zapalenie skóry, powstawanie pęcherzy, nie gojące się rany i długo nie zanikające blizny oraz zapalenie spojówek. Działanie to jest szczególnie niebezpieczne dla alergików i dzieci. Ta negatywna cecha barszczu Sosnowskiego spowodowała konieczność intensywnego zwalczania tego chwastu. Obecnie najskuteczniejsze jest niszczenie mechaniczne (w rękawicach przy użyciu specjalnego sprzętu) roślin jednorocznych, gdyż najłatwiej jest rozpoznać ten gatunek po silnych, dorodnych rozetach. Oprócz koszenia stosuje się metodę chemiczną. Przy czym do zwalczania barszczu Sosnowskiego zalecany jest tylko jeden herbicyd Perzocyd 280 SL, zawierający w składzie glifosat. Selektywnie, na młode rośliny działa też Roundup 360 SL i inne preparaty, również oparte na glifosacie, które zalecane są w dawkach 4,5 do 8 l/ha.
W związku z pojawieniem się barszczu Sosnowskiego sanepid zaleca szczególną ostrożność podczas spacerów i wycieczek w plener, a w przypadku zauważenia tejże rośliny prosi o niezwłoczne powiadomienie o tym fakcie służb gminnych.
Źródło: GIS
mk