Gdy w zeszłym miesiącu dzieliłem się swoimi wspomnieniami z ulicy Pawiej, zahaczyłem mimochodem o znajdującą się niedaleko popularną Gildię Kupców Żuławskich. Tym razem zapraszam do wspominek związanych właśnie z tym miejscem, dziś już nieistniejącym w takiej formie – kilka lat temu ustąpiło bowiem miejsca salonowi meblowemu.
W związku z tym, że u babci na Pawiej bywałem regularnie, także i Gildię zdarzało mi się odwiedzać stosunkowo często. W latach 90., gdy w Elblągu nie istniały jeszcze hipermarkety, wraz z Elzamem to właśnie Gildia była ich swego rodzaju ekwiwalentem (no i miejskie targowiska, w tym słynny ruski rynek, o którym pisałem w jednym z poprzednich tekstów). Po latach wciąż żywe są we mnie wspomnienia niektórych z dostępnych w Gildii miejsc, ze szczególnym wyróżnieniem trzech.
Po pierwsze, boksy odzieżowe/obuwnicze - to tam rodzice kupowali mi nowe pary butów (w tym także lakierki na jedną z uroczystości, co samo w sobie było dla mnie wówczas niemałym wydarzeniem) spodnie czy kurtki. To także tam po latach zaopatrzyłem się w pierwszy garnitur i był to chyba ostatni kawałek odzieży, jaki zakupiłem w Gildii. Krążenie między wieszakami i przerzucanie kolejnych ubrań wtedy być może nie było dla mnie szczególnie atrakcyjne (chyba że miałem dostać lakierki, bo się błyszczały), ale dziś – gdy wspomnienie to wpadło już do kategorii historii z dzieciństwa – trudno nie myśleć mi o nim z sentymentem.
To, co i już w dzieciństwie napawało mnie ekscytacją, to wizyta w boksie, w którym można się było zaopatrzyć w kasety VHS, płyty CD i kasety magnetofonowe. Z pewnością to właśnie tam rodzice zakupili mi np. kontynuacje „Króla lwa” czy „Toy Story”, czy któreś „Smerfne hity” (a trochę ich w domu było) i to tam pierwszy raz wydałem pieniądze na własną płytę, a był nią… piąty album zespołu Ich Troje. Tym samym w jakiś sposób przyczyniłem się do tego, że uzyskał on status diamentowej płyty. Cóż mogę powiedzieć, bardzo lubiłem wtedy zespół Ich Troje, a do tego na CD były też materiały dostępne tylko na komputerze, w tym tapety, więc jak można było się oprzeć? To właśnie ten boks był jako całość zdecydowanie moim ulubionym w całej hali. Może ten tekst czyta teraz ktoś, kto był jego właścicielem lub w nim pracował?
Trzecie miejsce z Gildii, które mocno zapadło mi w pamięć, znajdowało się przy bocznym wejściu (od strony stacji benzynowej) i nie był to boks z towarami, lecz gastronomiczny. Krótko mówiąc, można było sobie tam zjeść hamburgera i frytki, przysiadając na stołeczku. Frytki były zawsze gorące, zapakowane w papierowe stożki w kratkę i smakowały oraz pachniały doskonale. A że to właśnie bocznym wejściem najczęściej do Gildii wchodziłem, to i frytki przy okazji często zjadałem.
Choć Gildia istniała w budynku przy ul. pułkownika Dąbka jeszcze niespełna dekadę temu, ja kojarzę ją głównie z przełomem lat dziewięćdziesiątych i dwutysięcznych – to wtedy odwiedzałem ją najczęściej. Od 1998 roku tereny bezpośrednio wokół sklepu nie zmieniły się zresztą znacznie; dopiero kilkaset metrów dalej, przy skrzyżowaniu ul. pułkownika Dąbka z Ogólną, różnica jest wyraźna, głównie za sprawą centrum handlowego i osiedla za nim, które stanęły na wcześniejszych zielonych terenach.
Gildia jest kolejnym z tych miejsc, które, choć teoretycznie niepozorne, w głowie urosły do rangi wyjątkowych. W moim przypadku tym bardziej, że wyprawy na zakupy do Gildii kojarzą mi się z wizytami u babci, które same w sobie wywołują wielki sentyment. I nawet smak tamtych zwykłych frytek wydaje się z perspektywy czasu jakiś lepszy.
Jak zawsze, zachęcam Czytelników do dzielenia się wspomnieniami. Jak często odwiedzaliście Gildię? Może zajmowaliście się tam sprzedażą? Chętnie przeczytam Wasze komentarze, które mogą złożyć się na jeszcze szerszy obraz tamtego miejsca.