- Brygada ślusarzy i spawaczy Czarneckiego i brygady zatrudnione przy trasowaniu i montażu wiązarów dachowych zobowiązały się dostarczyć na czas wszelkich potrzebnych do montażu elementów konstrukcji żelaznej – pisała prasa o Zakładach Mechanicznych w 1950 roku.
Wracamy do naszego niedzielnego cyklu Głos z przeszłości. Tym razem ponownie jeden dłuższy temat, nawiązujący do odbudowy hali nr 20 znanej ze Sprawy Elbląskiej.
500 ton żelaznej konstrukcji wykonano w czasie o połowę krótszym niż przewidywano
„Gdy wybiła godzina 6 tłum robotników wypełnia hale fabryczne Zakładów Mechanicznych im. gen. Świerczewskiego. Od rana, dzień w dzień, wre w nich praca zwiększająca ilość wyprodukowanych maszyn i urządzeń przemysłowych. Tempo pracy w niektórych okresach przybiera szczególnie na sile. Niezwykle ożywione było ono i w czasie poprzedzającym na Święto Odrodzenia.
Załoga Mostostalu odbudowująca zniszczoną w ub. roku halę zakładów zobowiązała się założyć do dnia 22 lipca konstrukcję dachową.
W pierwszych dniach czerwca w chwili przystąpienia do montażu konstrukcji dachowej, przed szczupłą załogą TT2 stanęło zadanie dostarczenia na czas pracownikom Mostostalu wszelkich elementów konstrukcji. Zadanie było poważne, jego wykonanie napotykało wiele trudności wynikających m. in. z braku odpowiedniego miejsca i urządzeń dla rozwinięcia większych prac. Celem jego realizacji na specjalnie zwołanej naradzie produkcyjnej postanowiono pracować na dwie zmiany i usprawnić transport międzyoddziałowy.
Brygada ślusarzy i spawaczy Czarneckiego i brygady zatrudnione przy trasowaniu i montażu wiązarów dachowych zobowiązały się dostarczyć na czas wszelkich potrzebnych do montażu elementów konstrukcji żelaznej. Przygotowanie przez dosyć małą ilość pracowników przeszło 500 t. konstrukcji żelaznej, spawalno-nitowanej w ciągu 6 tygodni wymagało dobrej organizacji pracy i wielkiego wysiłku pracujących. Jednak dla załogi TT2, która już teraz dała przykład zdyscyplinowanej i ofiarnej pracy zadanie to nie było ponad siły.
Zawrzała praca. Bryg. towarzysz Zygmunt Czarnecki, który najwięcej wykazał energii i umiejętności wraz z brygadzistą niterów tow. Stanisławem Bilińskim i kierownikiem traserni tow. Kazimierzem Rajmuzą, stale czuwali nad zaopatrzeniem ślusarzy, spawaczy i niterów w materiały, pilnowali tempa pracy.
Robota była prowadzona dzień i noc. Czasu było niewiele, trzeba było nadążyć za uwijającymi się na dachu pracownikami Mostostalu. Rozwinięto więc współzawodnictwo między poszczególnymi grupami, które rywalizowały w dostawach wiązarów, świetlików czy innych części.
Bez przerwy grzmiały w rękach niterów młoty pneumatyczne. Nie szczędząc trudu dostarczali oni wiązar po wiązarze. Wśród dobrze pracującej załogi wysunęła się na czoło grupa niterów tow. Józefa Urwana, która pracowała z wydajnością przeszło 200 proc. normy.
Przyszedł wreszcie dzień, kiedy 60-osobowy zespół pracowników mógł złożyć meldunek: ostatni wiązar nitowany opuścił halę o dzień wcześniej niż przewidywało zobowiązanie. W 6 tygodni wykonano pracę, na którą pierwotnie przewidywano trzymiesięczny okres czasu. Wysiłek załogi wytwórni TT 2 został uwieńczony zwycięstwem”.
Źródło: Głos Wybrzeża nr 202, 1950 r.
Cykl Głos z przeszłości powstaje we współpracy z Biblioteką Elbląską.